svo lengi lærir....
.... sem lifir.... eða var það öfugt??
Lífið gengur sinn vanagang hér í Odense..... eða svo gott sem.
Það er tómt vesen að flytja á milli landa. Ég tala nú ekki um þegar börn eru með í spilinu. Eftir kennitöluþjark og þref var komið að því að huga að skólagöngu fyrir herinn minn. Börnin mín eru góðu vön frá Selfossi. Og ekki auðvelt að fylla í skarð þeirra sem unnu með þeim í skólunum þar. Mér stóð ýmislegt til boða hér, fyrir þeirra hönd. Ég ákvað að sækja um fyrir systurnar í Lilleskolen í Odense. Lilleskolen er einkaskóli og því kostar það að hafa þær þar og hann er spottakort í burtu. Hinsvegar tekur þessi skóli börnin beint inn, ef þær hefðu farið í hverfisskóla hefðu þær þurft að byrja í svokölluðum norðurlandabekk í einhverja mánuði og svo hefðu þær farið í skólann sinn, kannski í janúar, febrúar. Mér fannst af tvennu illu það verri kostur og meira hringl fyrir stelpurnar mínar og ákvað að dempa þeim beint í djúpu laugina.
Lilleskolen var stofnaður í gömlum leikskóla í Tommerup 1974, af hópi vinstrisinnaðs fólks sem vildu eitthvað annað fyrir börnin sín en það sem var ríkjandi í skólakerfinu á þeim tíma. Þetta fólk vildi að börnin fengju að upplifa heiminn eins og hann væri, börnin fengju að vera börn, fyrst og fremst. Áhersla var lögð á sköpunargleðina og leikinn. Í hópi foreldra voru leikarar og tónlistarmenn og þótti þessu fólki almennt skólakerfi of stíft og til þess fallið að innprenta börnunum efnishyggju og jafnvel brjóta niður þeirra eigið frumkvæði.
Skólakerfi í Danmörku hefur breyst síðan þetta var, skólarnir eru orðnir miklu betri og færri foreldrar sem kannski kjósa og senda börnin lengri leið í skóla en áður var.
Árið 1991 hóf Lilleskolen göngu sína í Odense, stefna skólans var færð til nútímans þar sem viðhorf fólk hafði breyst í árana rás. En enn er grundvallarstefna skólans að virkja barnið sjálft og sköpunarkraft þess. Svokallað einstaklingsmiðað nám. Lilleskolen er lítill, ekki ósvipað andrúmsloft þar inni og í Vallaskóla Sandvík. Húsið sjálft er gamall bóndabær frá 1932. Það er aðeins ein bekkur í hverjum árgangi. Júlía var strax tekinn inn í sinn árgang en skólastjórinn var aðeins hugsi varðandi Katrínu. Það var fullt í hennar árgangi þannig að spurningin var sú hvort ætti að setja hana með börnum ári eldri eða yngri. Að lokum fór svo að hún lenti í 2. bekk sem samsvarar 3. bekk á Íslandi. Og hingað til hefur gengið þokkalega. Þær stöllur hafa eignast vinkonur. Katrín skilur orðið aðeins dönskuna en svarar bara á hreinni íslensku enn sem komið er. Júlía mín er aðeins föst í enskunni en vonandi kemur þetta allt saman enda miklar valkyrjur þarna á ferð og þeim er ekkert óyfirstíganlegt.
Ég hef fylgt þeim fyrstu dagana og líst afar vel það starfsfólk sem ég hef haft af að segja. Kennarinn hennar Katrínar er eldri kona, reynd í kennslu og hefur reynslu af að hafa útlend, mállaus börn í bekk. Og ekki spillir að Karítas hennar Heiðu minnar er handan hornsins og alltaf tilbúin að túlka og aðstoða þegar til þarf. Júlía er með tvo kennara, karl og konu.
Og oft er það þannig að hlutir eiga sér hliðstæðu.... skólastjórinn í Lilleskole er ekki ósvipuð í framkomu og hún Guðrún mín eyrbekkingur sem er við stjórnvöllinn í gamla skólanum hennar Katrínar og tónlistarkennarinn í Lilleskole er enginn annar en Ingi Heiðmar... tónlistarkennarinn í Sandvík... hefur að vísu aðeins yngst en þó ekki mikið. Í Lilleskole er fyrirkomulagið á tónlistarkennslunni þannig að börnin velja sér hljóðfæri til að læra á. Það getur verið allt milli himins og jarðar. Skólinn er vel útbúinn af hljóðfærum, píanó, gítar, bassi, fiðla, trommur, bongótrommur og cajun, harmonika og einhver blásturshljóðfæri svo eitthvað sé nefnt og þessi maður spilar á þetta allt. Síðan fá börnin að búa til sína eigin tónlist og fá þjálfun í að spila eftir nótum. Þau mega svo alltaf skipta um hljóðfæri en þegar þau eldast er hann búin að sjá út hvar hæfileikar hvers og eins liggja og hvetur þá viðkomandi til að halda áfram á þeirri braut. Þannig að þegar upp er staðið kemur barnið útúr skólanum með kunnáttu til að spila á eitt hljóðfæri ásamt því að hafa kynnst og prófað mörg önnur. Mér finnst þetta hreinlega snilld. Katrín valdi sér píanó til að byrja með og fer í fyrsta tímann sinn á þriðjudaginn næsta.
Ég byrja í Social og Synhedsskolen á morgun.. og Gunni líka. Upphaflega sótti ég um í sjúkraliðanám en eftir að ég kom hingað og fór að skoða þetta allt, ákvað ég að byrja á grunnnáminu sem spannar 14 mánuði og er ágætis leið til að læra dönskuna og koma mér inní breyttar aðstæður. Eftir það ætla ég svo að halda áfram og ná mér í sjúkraliðaréttindi. Mér vex þetta óttalega í augum, ég viðurkenni það nú alveg en ég er líka ofsalega glöð. Það voru svo ótal margir heima sem sögðu mér að gleyma þessu, ég kæmist aldrei inn og að danir væru búnir að draga svo saman seglin að erfitt væri fyrir íslendinga að komast í nám o.s.frv. o.s.frv. Mér tókst það samt!!! Og ég er bara gríðarlega stolt af sjálfri mér fyrir þennan áfanga sem búinn er, flutningar, skólaumsókn og hvað eina.
En drengurinn minn er eftir... hvað skal svo gera við hann? Jú, hún Heiða mín er nú alveg best. Hún herjaði það út að hann byrjar í leikskóla á morgun! En þar sem barnið þarf sína aðlögun og ég verð kannski ekki alltaf til staðar og sækja hann snemma og svoleiðis, brá ég á það ráð og flytja hingað uppáhaldsfrænkuna mína, hana Steinunni. Hún ætlar að vera mér innan handar í næstu viku og hugsa um þetta með mér. Já, það er gott að eiga góða að og allt þetta small saman föstudaginn 13. Skólagangan mín, leikskólinn hans og svo var hringt frá Íslandi. Ég á von á góðum gestum til mín í október og þvílíkt sem ég hlakka til!!!
En nú er mál að linni í bili, þetta er orðið alltof langt.
Þó þarf ég að segja ykkur frá afskaplega skemmtilegum samskiptum við danska póstburðarkonu... en það bíður þar til seinna.
Þangað til næst.......
Lífið gengur sinn vanagang hér í Odense..... eða svo gott sem.
Það er tómt vesen að flytja á milli landa. Ég tala nú ekki um þegar börn eru með í spilinu. Eftir kennitöluþjark og þref var komið að því að huga að skólagöngu fyrir herinn minn. Börnin mín eru góðu vön frá Selfossi. Og ekki auðvelt að fylla í skarð þeirra sem unnu með þeim í skólunum þar. Mér stóð ýmislegt til boða hér, fyrir þeirra hönd. Ég ákvað að sækja um fyrir systurnar í Lilleskolen í Odense. Lilleskolen er einkaskóli og því kostar það að hafa þær þar og hann er spottakort í burtu. Hinsvegar tekur þessi skóli börnin beint inn, ef þær hefðu farið í hverfisskóla hefðu þær þurft að byrja í svokölluðum norðurlandabekk í einhverja mánuði og svo hefðu þær farið í skólann sinn, kannski í janúar, febrúar. Mér fannst af tvennu illu það verri kostur og meira hringl fyrir stelpurnar mínar og ákvað að dempa þeim beint í djúpu laugina.
Lilleskolen var stofnaður í gömlum leikskóla í Tommerup 1974, af hópi vinstrisinnaðs fólks sem vildu eitthvað annað fyrir börnin sín en það sem var ríkjandi í skólakerfinu á þeim tíma. Þetta fólk vildi að börnin fengju að upplifa heiminn eins og hann væri, börnin fengju að vera börn, fyrst og fremst. Áhersla var lögð á sköpunargleðina og leikinn. Í hópi foreldra voru leikarar og tónlistarmenn og þótti þessu fólki almennt skólakerfi of stíft og til þess fallið að innprenta börnunum efnishyggju og jafnvel brjóta niður þeirra eigið frumkvæði.
Skólakerfi í Danmörku hefur breyst síðan þetta var, skólarnir eru orðnir miklu betri og færri foreldrar sem kannski kjósa og senda börnin lengri leið í skóla en áður var.
Árið 1991 hóf Lilleskolen göngu sína í Odense, stefna skólans var færð til nútímans þar sem viðhorf fólk hafði breyst í árana rás. En enn er grundvallarstefna skólans að virkja barnið sjálft og sköpunarkraft þess. Svokallað einstaklingsmiðað nám. Lilleskolen er lítill, ekki ósvipað andrúmsloft þar inni og í Vallaskóla Sandvík. Húsið sjálft er gamall bóndabær frá 1932. Það er aðeins ein bekkur í hverjum árgangi. Júlía var strax tekinn inn í sinn árgang en skólastjórinn var aðeins hugsi varðandi Katrínu. Það var fullt í hennar árgangi þannig að spurningin var sú hvort ætti að setja hana með börnum ári eldri eða yngri. Að lokum fór svo að hún lenti í 2. bekk sem samsvarar 3. bekk á Íslandi. Og hingað til hefur gengið þokkalega. Þær stöllur hafa eignast vinkonur. Katrín skilur orðið aðeins dönskuna en svarar bara á hreinni íslensku enn sem komið er. Júlía mín er aðeins föst í enskunni en vonandi kemur þetta allt saman enda miklar valkyrjur þarna á ferð og þeim er ekkert óyfirstíganlegt.
Ég hef fylgt þeim fyrstu dagana og líst afar vel það starfsfólk sem ég hef haft af að segja. Kennarinn hennar Katrínar er eldri kona, reynd í kennslu og hefur reynslu af að hafa útlend, mállaus börn í bekk. Og ekki spillir að Karítas hennar Heiðu minnar er handan hornsins og alltaf tilbúin að túlka og aðstoða þegar til þarf. Júlía er með tvo kennara, karl og konu.
Og oft er það þannig að hlutir eiga sér hliðstæðu.... skólastjórinn í Lilleskole er ekki ósvipuð í framkomu og hún Guðrún mín eyrbekkingur sem er við stjórnvöllinn í gamla skólanum hennar Katrínar og tónlistarkennarinn í Lilleskole er enginn annar en Ingi Heiðmar... tónlistarkennarinn í Sandvík... hefur að vísu aðeins yngst en þó ekki mikið. Í Lilleskole er fyrirkomulagið á tónlistarkennslunni þannig að börnin velja sér hljóðfæri til að læra á. Það getur verið allt milli himins og jarðar. Skólinn er vel útbúinn af hljóðfærum, píanó, gítar, bassi, fiðla, trommur, bongótrommur og cajun, harmonika og einhver blásturshljóðfæri svo eitthvað sé nefnt og þessi maður spilar á þetta allt. Síðan fá börnin að búa til sína eigin tónlist og fá þjálfun í að spila eftir nótum. Þau mega svo alltaf skipta um hljóðfæri en þegar þau eldast er hann búin að sjá út hvar hæfileikar hvers og eins liggja og hvetur þá viðkomandi til að halda áfram á þeirri braut. Þannig að þegar upp er staðið kemur barnið útúr skólanum með kunnáttu til að spila á eitt hljóðfæri ásamt því að hafa kynnst og prófað mörg önnur. Mér finnst þetta hreinlega snilld. Katrín valdi sér píanó til að byrja með og fer í fyrsta tímann sinn á þriðjudaginn næsta.
Ég byrja í Social og Synhedsskolen á morgun.. og Gunni líka. Upphaflega sótti ég um í sjúkraliðanám en eftir að ég kom hingað og fór að skoða þetta allt, ákvað ég að byrja á grunnnáminu sem spannar 14 mánuði og er ágætis leið til að læra dönskuna og koma mér inní breyttar aðstæður. Eftir það ætla ég svo að halda áfram og ná mér í sjúkraliðaréttindi. Mér vex þetta óttalega í augum, ég viðurkenni það nú alveg en ég er líka ofsalega glöð. Það voru svo ótal margir heima sem sögðu mér að gleyma þessu, ég kæmist aldrei inn og að danir væru búnir að draga svo saman seglin að erfitt væri fyrir íslendinga að komast í nám o.s.frv. o.s.frv. Mér tókst það samt!!! Og ég er bara gríðarlega stolt af sjálfri mér fyrir þennan áfanga sem búinn er, flutningar, skólaumsókn og hvað eina.
En drengurinn minn er eftir... hvað skal svo gera við hann? Jú, hún Heiða mín er nú alveg best. Hún herjaði það út að hann byrjar í leikskóla á morgun! En þar sem barnið þarf sína aðlögun og ég verð kannski ekki alltaf til staðar og sækja hann snemma og svoleiðis, brá ég á það ráð og flytja hingað uppáhaldsfrænkuna mína, hana Steinunni. Hún ætlar að vera mér innan handar í næstu viku og hugsa um þetta með mér. Já, það er gott að eiga góða að og allt þetta small saman föstudaginn 13. Skólagangan mín, leikskólinn hans og svo var hringt frá Íslandi. Ég á von á góðum gestum til mín í október og þvílíkt sem ég hlakka til!!!
En nú er mál að linni í bili, þetta er orðið alltof langt.
Þó þarf ég að segja ykkur frá afskaplega skemmtilegum samskiptum við danska póstburðarkonu... en það bíður þar til seinna.
Þangað til næst.......
posted by Ljónið at 5:00 e.h.
1 Comments:
Ég er enn orðlaus yfir póstburðinum...eða hef öllu heldur ekkert fallegt að segja...for helvede.
Skrifa ummæli
<< Home