Hótel Selfoss góða kvöldið....

Það er alveg merkilegt hvað dagar geta verið fjölbreyttir en þó allir eins. Á vinnustaðnum mínum vinna konur (og karlar) sem í áratugi hafa gengið sama hringinn í sótthreinsuðu herbergi. Fyllt út eyðublað eftir eyðublað, stimplað og merkt eftir kúnstarinnar reglum. Alltaf sömu handtökin, ár eftir ár. Samt eru þessar konur glaðar (og karlarnir líka) og skiptast á fréttum um börn og barnabörn, veikindum, prjóna og mataruppskriftum og svona mætti lengi telja. Dagurinn byrjar yfirleitt á rólegum nótum en þegar 2 tímar eru liðnir af vaktinni verður skyndilega allt vitlaust og maður þarf að hafa sig allan við.

Þetta er ágætis vinna. Og afskaplega tilbreytingarlaus. Þó hef eg tekið eftir því að nýliðum hefur þótt erfitt að aðlagast þessum klikkuðu törnum sem koma þrisvar á vakt. Eg hef hinsvegar gaman að þessum törnum sem vara í hálftíma til klukkutíma í senn. Og það verður bókstaflega allt crazy. Eg var nefnilega svo heppin að hafa fengið gríðarlega gott vinnustaðauppeldi á sínum tíma. Á margar góðar og ljúfar minningar frá mínum fyrstu sporum í vinnunni.

Hótel Selfoss var góður vinnustaður fyrir 15 ára krakkaskratta eins og stundum var sagt. Hótelstjórinn tók sveitastelpunni og vinkonu hennar með jafnargeði sem mér er enn þann dag í dag óskiljanlegt. Við Brynja vorum langt í frá auðveldar. Við vorum kjaftforar frekjudollur þetta fyrsta sumar, það verður nú bara að segjast eins og er, en aldrei í vondu skapi og alltaf til í aukavaktir ef að þær voru í boði sem var frekar oft.

Á efri hæð hótelsins réðu svo ríkjum konur sem höfðu það eitt sameiginlegt umfram annað, að hangs og droll í vinnunni var ekki liðið. Þessar konur stormuðu um sali hússins eins og hvirfilbylir og það gustaði af þeim. Stundum svo mikið að viðskiptavinirnir fuku með þeim inní eldhús. Og barvinnan þurfti að ganga hratt, því fleiri glös sem voru seld þeim mun meiri gróði. Þarna lærði maður að auka við vinnuhraðan þegar álagið var sem mest því ekkert var eins þreytandi eins og einstaklingur sem vinnur alltaf á sama hraða, hvort sem það voru 10 manns í húsinu eða 500. Maður bar virðingu fyrir þessum konum Þær föndruðu kokteila og fordrykki með annarri hendi á meðan brauðið var skammtað með hinni.

Þarna lærði maður að láta hlutina ganga. Nota ferðirnar inn og út úr sölunum. Fara helst aldrei tómhentur. Reyna að nýta sporin. Þessar konur höfðu gríðarlega skipulags hæfileika. Öllu þurfti að púsla saman svo vel færi og enginn yrði ósáttur. Og stelpuskrattinn skaust salina endilanga með öskubakka og sprittkerti og svo seinna, súpur og steikur, kaffi og koníak. Veitingahúsavinna er skorpuvinna og pásur ekki teknar eftir klukkunni. Maður mátti þakka fyrir að geta pissað með skikkanlegu millibili.

Núna, sem og svo oft áður, nýt eg góðs af þessu uppeldi sem eg fékk. Eg hendist á milli véla og passa að nota allar ferðir til nýta fótsporin. Og á milli þess sem eg skrifa, pakka og hendist með bakka og kassa, snýti eg róbótunum svo ekkert stoppi. Því segi eg það af minni reynslu, fyrir unglinga sem eru að stíga sín fyrstu spor á vinnumarkaðinum þá er veitingahúsavinna er góður grunnur fyrir alls kyns atvinnu seinna meir.