welcome to my world of spiders.........

................ gæti ný bíómynd alveg heitið. Handritshöfundur er undirrituð og með aðalhlutverk fara Johnny Depp og Bjössi af því að þeir eru flottastir. Í aukahlutverkum eru Maggi Scheving og Jim Carey og svo kannski Goldie Hawn af því að hún er gömul sæt kona. Ekki væri svo verra ef það glitti í Kurt Russel þarna einhvers staðar líka. Nú, myndin fjallar sem sagt um hús þar sem heil fjölskylda er tekin gislingu af köngulóm sem spinna vefi sína utan um húsið svo að þaðan sleppur enginn. En viti menn, útbrunninn lögreglumaður sem leikinn er af Johnny himself tekst að slíta vef köngulónna og komast inn í húsið með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Þetta er sem sagt okkar saga, okkar sem búum í risinu í Smáratúni 20b. Fyrir utan alla glugga liggja þær í vefum sínum og spinna örlagaþráð og svo stór er hún sem svífur fyrir utan svaladyrnar að annað eins hefur ekki sést. Og ekki nóg með það, heldur leggja þær álög á handklæðin mín sem þorna á snúrunum úti í garði þannig að aðeins hugrökkustu hetjur hússins geta lagt í þvottinn sem hangir í brakandi þurrkinum.

En nóg um köngulærnar vinkonur mínar, í Beirút situr kona sem breiðir yfir son sinn og á þá ósk heitasta að fá að sofa í friði fyrir sprengjuregni og kúlnahríð þeirra ísraelsmanna sem með frekju og yfirgangi tröllríða Líbönskum veruleika. Þessi kona er áþekk sjálfri mér utan þess að hún er með bauga undir augunum og er búin að ákveða að vaka þessa nótt, aldrei að vita hver bankar uppá og hvað leynist í myrkrinu. Á svo hinum enda veraldar er svo ég, sem læt kalda vatnið renna stanslaust án þess að hafa áhyggjur að þyrstum þriðja heimi, sem hef þær áhyggjur einar að drengurinn minn vakni þrisvar en ekki tvisvar í nótt. Ég tek hann upp í til mín og breiði yfir hann og læt vellíðunartilfinninguna líða frá mér til hans og viti menn hann sofnar og snuddan dettur úr munninum og hann smjattar aðeins og brosir svo brosi hinna áhyggjulausa. Ég, hins vegar, get ekki varist þeirri hugsun að í Beirút er konan með soninn sinn og hún veit ekki hvort þau lifa af nóttina og heldur ekki hvað bíður hans ef hann lifir en ekki hún. Og vitið, okkur er sama. Við erum orðin leið á þessum endalausum stríðsfréttum, Afghanistan, Írak, Líbanon. Hvað næst? Við erum nokkuð viss um að Ísland er ekki í biðröðinni og þar með erum við ekki að pæla í þessu. Við erum löngu hætt að kippa okkur upp við þó 32 hafi látist í sprengjuárás í Írak, hvað þá að Ísraelsmenn séu komnir langt yfir takmörk sín og að vinur okkar Amerikaninn kvitti undir allt saman. Við viljum miklu frekar vita hver sé nýja Amerika next top model eða hvort Magni datt úr eða í, í nýjustu sniðuglegheitum ameríkanas. Þessar stríðsfréttir eru yesterdays news, miklu skemmtilegra að skipta bara um stöð og horfa á Friends og Fraiser og hvað þetta heitir allt saman. En þessi kona í Beirút situr í kollinum á mér og mér fannst það kaldhæðni hvað mikil áhersla var lögð á þá íslendinga sem voru í Beirut og sluppu þaðan burt. Hvað með þá sem sleppa ekki burt???????!
Ljón í tilvistarkreppu