ég skal nú bara segja ykkur það

Eins og þið sum vitið ákváðum við Bjössi að skella okkur á dansnámskeið í vetur. Mig hefur alltaf langað að læra að dansa frá því að ég var lítil stelpa í Vatnsholtinu og nú greip ég tækifærið. Við erum búin að fara í þrjá tíma og í fyrsta tímanum sáum við eldra par, svona um sjötugt, sem hafði lært dans í átján ár og þau voru alveg ótrúlega flott saman. Svona langar mig að við verðum sögðum við Bjössi við hvort annað og loforð um óteljandi danstíma í augnaráðinu. En í tímanum í kvöld rann á mig tvær grímur. Ég virðist ekki hafa þetta í mér, er alltaf aðeins á undan eða á eftir, tek of stór skef eða of lítil. Og þetta með tjúttsnúninginn var náttúrlega bara niðurlæging á hæsta mælikvarða eða eins og maðurinn minn komst að orði á leiðinni heim "maður var nánast farinn að skammast sín". Síðan er ég orðin of þung og þar af leiðandi hreyfi ég mig öðruvísi en ég gerði, eða svo hef ég heyrt. Eins og mér líður núna, komin heim og búin að hrúga mér í sófann, langar mig hreint ekki aftur í danstíma. Langar mest til að skríða útí horn og fjara þar út en þar sem ég er nú búin að borga fyrir þetta læt ég mig hafa það og það með opnum hug, sem er hreint afrek hvað mig varðar, einhvern tímann hefði ég þakkað pent fyrir og snúið mér að öðru. En þroskinn kemur með aldrinum sem og aukakílóin og þar af leiðandi gerir maður gott úr. (Nema aukakílóunum, maður á ekki að gera gott úr þeim) Umræðurnar í bílnum, á leiðinni heim, voru ekki uppá marga fiska, það get ég sagt með fullri hreinskilni. En sannleikanum er hver sárreiðastur.

Ljón í þungum þönkum, í bókstaflegri merkingu